Dag 1
Donderdag 22/05

 

Donderdagochtend... 05:30 uur. De zenuwen die al de ganse nacht parten speelden zorgen ervoor dat ik zeker niet te laat wakker wordt. Net ingeschuimd voor het scheren gaat de GSM af. Zou er iemand willen annuleren? Zou niet echt verwonderlijk zijn met de voorspelde weersverwachtingen.

Het is Luc die zeker wil zijn van de beloofde waterdichte handschoenen. Leuk is het te horen dat Cecile al voor de gevraagde koffiekoeken heeft gezorgd.

Niet veel later begeven we ons naar de plaats van afspraak. En daar begint het al... Terwijl Luc en ik op de ene plaats staan, heeft Jan beslist ergens anders samen te komen. Gelukkig is er de GSM waardoor we al snel samen koffie staan te drinken en koffiekoeken mogen eten. Daarna begint het echte werk. Jan zal de boel moeten op gang trekken tot St Vith. Daarna is een GPS nuttig en neemt Eric het "werk" over.

In vlot tempo wordt er naar Luxemburg gereden voor een eerste tankbeurt. Er zullen er nog vele volgen. Vanaf nu worden de kleinere wegen aangesproken. Slingerend volgen we in elkaars spoor. Nadat we de uiterste punt van België in de buurt van Ouren gepasseerd zijn zitten we in Duitsland. De wegen zijn in veel betere staat, maar dat is niets nieuws natuurlijk.

Rond de middag begint het zoeken naar een Imbiss. Het lijkt wel of deze niet meer bestaan in Duitsland. Dankzij Garmette en het alziend oog van Jan komen we bij een BurgerKing terecht. We zijn het er allevier unaniem over eens dat deze hamburgers tot de betere mogen gerekend worden. Veel tijd om te blijven zitten hebben we niet. Luc J. wist wel te vertellen dat we een stuk route zouden tegenkomen dat een beetje de eigenschappen van een circuit heeft. Het duurt dan ook niet lang of hij houdt zijn laatste plaats in de groep voor bekeken en draait het gas stevig open. Zelf kan ik het ook niet laten en dus even later rijden Jan en Luc d. nog alleen door de bossen ten zuiden van Kaiserslauteren. Maar Luc had gelijk, het was een prachtig stuk weg. Al verwachtte ik achter elke boom een flitser te zien staan. Gelukkig was dat niet het geval. Op het moment dat we Frankrijk binnen reden begonnen het stevig te regenen. Iedereen zijn regenpak dus aan. De een al wat vlotter dan de andere.

Om opnieuw in Duitsland te geraken moet de Rijn gedwarsd worden. En daar had ik natuurlijk een steek laten vallen. Het geplande veer voer die dag niet en dus mochten we op zoek naar een brug. Die vonden we al gauw. Dat het een oude spoorwegbrug was ontdekten we ruim laat. De ijzeren sporen lagen nog duidelijk zichtbaar tussen het asfalt. Bij de stevige regen en de aangedampte viziers een minder aangename verrassing. Dat deden we ook toen Jan na het tanken zijn moto op zijn zij legde. Gelukkig zonder schade. Het weer leek ondertussen opnieuw droog en dus werden de regenpakken opnieuw in de tassen gestoken. Het Zwarte Woud lag zichtbaar en binnen bereik. Al spoedig reden we in behoorlijk tempo langzaam steeds hoger.

In Freiburg werd opnieuw regen opgemerkt. De idee dat het de moeite niet was om te stoppen voor een regenpak bleek later verkeerd. Allevier kwamen we lichtjes nat bij het Hotel aan.

We stonden nog niet stil of de patron kwam ons verwelkomen en direct naar de stalling van de moto's begeleiden. Dat er zelfs een droogkamer was waar we onze natte spullen voor de nacht konden achterlaten was een fijn extraatje waar we ons niet aan verwacht hadden.
Wie het was die vond dat er eerst een glas moest gedronken worden weet ik niet meer, maar we waren allemaal akkoord. Luc J. wist te vertellen dat Hefenweize het beste was dat we konden drinken omdat het de eigenschappen van water heeft en geen kater bezorgt. Proefondervindelijk weten we nu dat het vooral de hoeveelheid is die bepaalt of er een kater volgt de volgende dag. Maar het smaakte. Na de welkomstdrink verkenden we onze kamers. Op het tweede verdiep en zonder lift. Kan alleen maar goed zijn voor onze conditie. ruime kamers met bedden die, tot opluchting van Jan, gescheiden matrassen hadden. Al had hij misschien nog liever een geluiddichte muur tussen de bedden zien staan.

Vooraleer naar de kamer te gaan hadden we onze menukeuze doorgegeven. Elke dag konden we kiezen tussen vier hoofdschotels. De eerste dag kozen we allemaal voor het hertenstoofvlees. En alweer waren we het allevier eens dat we heel erg lekker hadden gegeten. Napratend over de verlopen dag werden er nog een paar Weizes gedronken. Jan demonstreerde als een volleerde Pfaff zijn kennis van de Duitse taal. Dat hij een fan is van Fawlty Towers werd duidelijk toen hij regelmatig Basil's bekendste woorden debiteerde; "Don't mention the..." Moe kropen we die avond in bed...

Morgen opnieuw een zware dag.

 

Naar dag 2