Corsica 2010

Dag 2

Briançon - Savona - Bastia
485 Km

Een vreselijke nacht. Dat was het. De rotsige bodem had ik al opgemerkt bij het inslaan van de piketten. Maar ik rekende op mijn slaapmatje om die oneffenheden weg te werken. Niet dus.
Ruim voor 8 uur stond ik dus al gepakt en gezakt klaar om te vertrekken. Het was alleen nog maar wachten op de receptioniste om af te kunnen rekenen. Zodra dat gedaan was kon ik weer op pad.

De in het campingwinkeltje gekochte croissants en chocoladekoek zal ik later onderweg wel opeten. Vandaag staat de col de la Bonette op het programma. De hoogste bergpas (verharde) van Europa. Vorig jaar ook al gemist vanwege de lange winter. Hij begint leuk, maar na een tijdje vind ik het geen bijzondere pas meer. Akkoord, hij is hoog, maar er is daarboven niets te zien behalve een maanlandschap. Natuurlijk is het panorama rondom indrukwekkend, maar ik heb het gevoel er al mooiere gezien te hebben. Op de top is het 2°C warm. Mijn kledij valt net te licht uit en ik ben blij in het dal opnieuw 16 graden te zien verschijnen op de thermometer.

Langs het Parc de Mercantour is het een prachtige weg die ik volg. Bochtig, goed onderhouden en heel erg weinig verkeer. Af en toe kom ik bekende stukjes tegen. Het is dan ook nog maar een jaar geleden dat ik hier al eens kwam toeren. Gelukkig gaat het dit jaar allemaal een beetje beter vooruit.

De col de Turini, die vorig jaar wegens werken gesloten was, is mooi. Net als de col de Vescavo die de grens met Italië vormt. Via Airole geraak ik in Ventimiglia. Uit Ventimiglia is een ander paar mouwen. Ergens heb ik een instructie van de GPS gemist en ik kom in een doolhof van straatjes terecht. Maar het lukt uiteindelijk toch om opnieuw op de weg richting Savona te geraken.

Een kustweg met van begin tot einde bebouwing. Een verschrikking. Ik zweet me kapot in mijn motopak en probeer niet meer dan 20 km/h te snel te rijden. De scooters en racers vliegen me langs alle kanten voorbij. Sommigen in jeans, anderen in maatpak en de meesten in badpak of een afgeleide daarvan. Korte tijd later geef ik het op en 'vlam' ik maar mee met den hoop. De ononderbroken witte lijn in het midden van de baan is er alleen maar als versiering aangebracht. Niemand, maar dan ook niemand, stoort zich eraan. Zelfs politie niet. En tegenliggers nog minder. Ik vraag me af of ik toch niet beter de autosnelweg verder neem. Eigenlijk wil ik naar Piombino omdat er daar een korte ferry naar Corsica vaart (Enkel in de zomer!). Alleen vertrekt die pas morgennamiddag en nu ik zo vroeg hier ben lijkt me dat geen goed idee meer. Dus blijven er Savona en Genua als vertrekhavens over.
In Savona zie ik dat de ferry om 8 en om 23 uur vertrekt. Het is nog maar half vijf en ik denk in Genua meer vertrekuren te vinden. Dus rij ik daar naartoe. Deze keer via de autobaan, maar daar vliegen ze al even erg voorbij. Alleen deze keer aan veel hogere snelheden. Ik volg dus maar en geraak zonder problemen in de haven van Genua. En in de rij van de auto's die naar Tunesië willen... Gelukkig kan ik er tussenuit voor we ingescheept worden.
De boot naar Corsica vertrekt pas de volgende ochtend. Dus maar weer naar Savona. Eerst koop ik een ticket voor de oversteek. De prijs valt heel erg tegen. Op het internet had ik prijzen van 10 € en zelfs minder gevonden en nu betaal ik meer dan 70 € voor een enkele reis. Een cabine zou nog eens 70 € extra kosten en dat vind ik teveel. Dan maar met de jeugd mee en overnachten aan dek. Jammer genoeg betekent geen cabine ook geen douche leer ik later. Da's niks, dan komen ze zeker niet te dicht tegen mij aanliggen straks.

Na het boeken heb ik nog ruim de tijd om in de stad iets te gaan eten. Maar mijn Italiaans hé... De Pizza's zijn zo goedkoop dat ik denk dat het maar voorgerechtjes zijn en dus speel ik maar zeker en bestel een pasta als voorgerecht en kalfsvlees Limone als hoofdgerecht. Gelukkig was dat hoofdgerecht eerder een tussengerecht of zoiets, want de pasta was een al een hoeveelheid die ik met moeite op kreeg.
Zonder honger kon ik terug naar de kade. Om te vernemen dat de boot vertraging had en pas om 24 uur zou vertrekken. Het leuke aan het wachten op de kade is dat je met anderen aan de praat geraakt. Een jong koppel Italianen die zelfs Engels begrepen hadden hun Vespa'tje vol bagage geladen en kregen veel bewonderende blikken. Met twee op een scooterke en dat met campingmateriaal en al wat erbij hoort. Faut le faire...
De gepensioneerde Liechtensteiner had een iets zwaarder model scooter en veel minder bagage. Een leuke man die boeiend kon vertellen en me ook wat info over het eiland kon geven. Ging zelf al voor de achtste keer.
Na het laden van de boot heb ik mezelf op een half flesje wijn getrakteerd en een plaatsje aan dek gezocht. Op een bank waar de reddingsvesten in bewaard worden en tussen de reddingsboten vond ik dat ik veilig lag. Bij eventuele ramp zou men mij niet vergeten te wekken. Al zou dat wekken niet nodig zijn, want van slapen...