Corsica 2010

Dag 6

Cargese - Zonza
363 Km

Alweer redelijk goed geslapen en dus 's ochtends vroeg klaar voor het vertrek. Alleen nemen de uitbaters van de camping alle tijd en openen ze te laat hun receptie. Het is dus even wachten om te mogen betalen.

Vandaag zal de rit opnieuw langs wegen gaan die op de Michelin-kaart (N° 345) groen gemarkeerd staan. Mooie uitzichten verwacht dus.

Langs de Golf van Liscia gaat het richting Ajaccio. Alleen heb ik het niet zo op grote steden begrepen en sla ik vroeger de D161 in. Daarna gaat het via de drukke N 193 tot Tavera. Vanaf dan is het van de ene col naar de andere rijden. Af en toe kom ik een fietser tegen, maar meer ook niet. De bossen zijn prachtig en de geur die ze verspreiden onbeschrijfelijk.

Een tiental Km voor Petreto Bicchisano staat er een bord om te verwittigen op nog mogelijk gevaren. Dit na de bosbrand van vorig jaar. Zo ver ik kan zien zijn de bomen zwart geblakerd. Dit is een catastrofe. Ondertussen begint het struikgewas opnieuw tot leven te komen, maar de bomen staan er doods bij. Kilometers rij ik zo door een verbrand woud.
Een beeld dat je niet snel vergeet

Na Petreto gaat het via de Col de St Eustache naar Aullène. De cols zijn niet erg hoog, maar hebben wel altijd een leuke weg naar boven en weer naar beneden ook natuurlijk. In St Lucie de Tallano beslis ik te stoppen om te lunchen. Iets kleins om de dag door te komen denk ik. Tot ik de kaart onder ogen krijg.
En de tafels naast mij zie bediend worden. Ik wordt toch nergens verwacht en heb dus tijd.
De salade van gegrilde groenten met aubergines, courgetten, tomaat, artisjokken met daarover een lekkere vinaigrette is hemels. De entre-côte die daarna volgt perfect gebakken zoals ik gevraagd had en bijzonder smaakvol. Ook hier moet ik verzaken aan het dessert en het houden bij een koffie. Leuk detail zijn de waterkruiken die op tafel gezet worden. Deze worden aan de fontein naast het restaurant gevuld. Ook andere mensen uit het dorp komen met kruiken hun water halen.

De innerlijke mens is goed verstevigd en ik kan er weer tegenaan. Graag zou ik vanavond Corte opnieuw bereiken, maar het is nog ver. Eerst naar Porto Vecchio.De D368 is een moordbaan. Het lijkt wel een circuit. Prachtig asfalt, langgerekte bochten geen 50 meter rechtdoor.. Tja dan wil de Pan alleen maar vooruit hé. Op deze weg kom ik wel meer motards tegen dan ik tot nu in heel Corsica ontmoette. Het gaat alweer veel te snel voorbij. Zo lijkt het toch, want een half uur aan een stuk zo'n plezier hebben krijg je in geen enkel pretpark.

PortoVecchio is een stad waar de rijken hun boot afmeren. Dat is duidelijk als ik langs de kade rij. Hier ligt kapitaal te drijven. Maar meer is er dan ook niet te zien. Tenzij de dames die die boten bevolken, maar dat is een ander verhaal.
Ik vervolg mijn weg richting Solenzara. Het vakantieoord voor militairen en hun familie. In het verleden althans. Het is een lange rechte baan waar eigenlijk niets te beleven of te zien valt.
Ondertussen valt me wel op dat het weer begint te betrekken. HEt is al de hele dag dat er wolken zijn, maar nu worden ze dichter en donkerder. Vooral boven het gebied waar ik naartoe moet. Aan deze kant van het eiland wil ik echter in geen geval slapen en dus rij ik even later de eerste miezerige regen in. HEt drukt de snelheid. Na dagenlange droogte ben ik niet gerust op nat asfalt. Jammer, want het zijn weer bochtjes om de vingers bij af te likken. Bijna boven op de Col de Bavella komt er dan ook nog ens mist opzetten en ik hoop alleen maar dat ik geen foute beslissing genomen heb met verder te rijden.

Op de top staan vele huisjes die verhuurd worden en het is er een drukke bedoening van wandelaars. Waar ik echter vooral naar kijk, is de andere kant van de berg. Daar is geen druppel gevallen en zijn de wolken weer wit.

Heel wat fijner onder die omstandigheden te rijden. De temperatuur die eerder al gezakt was lijkt plots warmer nu ook de zon weer van de partij is.
Maar het is al later dan verwacht en de vermoeidheid begint te wegen. In het buitenrijden van Zonza zie ik een camping en besluit er een plaats te zoeken. Voor 7 € mag ik er mijn tent opslaan onder de dennen en op de zachte spelden die eronder liggen. Het sanitair is (alweer) perfect in orde en de douche doet deugd. Opgefrist beslis ik in het stadje op zoek te gaan naar iets lichts om te eten. In een pizzeria waar nog ontzettend veel stoelen vrij waren willen ze me in een donker hoekje zetten. Reclameren helpt niet en dus ga ik verder. Mijn geld nemen ze elders ook wel aan denk ik.

Probleem is dat er dan nog alleen betere restaurants overblijven. Ik kies voor de Auberge du Sanglier omdat in de Guide een goede recensie stond. En terecht. Een Feuilleté met plaatselijke kaas en groene kruiden gevolgd door St Jacobsschelpen (15 stuks en niet de kleinste!!!) met een lekkere soort Provençaalse saus en als afsluiter chocoladegebak zorgen ervoor dat ik helemaal voldaan ben.
Daarbij een lekkere rosé (Domaine Fiumicicoli, onthou deze naam!!!). Dit was heerlijk. Bij de afrekening krijg ik nog een doorzakkertje en vertelt men mij dat ook het aperitief op rekening van het huis komt.
De wandeling terug naar de tent is verfrissend. Inslapen kost niet de minste moeite.