|
Om niet dezelfde weg als de vorige dag te moeten nemen, beslis ik de
D124 op te draaien. Eventjes denk ik de verkeerde beslissing genomen te
hebben. Een miserabel baantje met diepe putten en veel losse kiezel. Maar
wanneer de weg begint te klimmen is het uitzicht alweer zo mooi dat je
de rest vergeet. Plots ontdek ik een Genuese brug die gekenmerkt wordt
door de enkele boog. Er zijn er zo wel meer te vinden op Corsica, maar
ik sta toch elke keer weer versteld bij het zien van zulke werken. Hoe
hebben de mensen dat destijds toch klaar gekregen denk ik dan.
Als ik aan het einde van dit baantje de D84 opdraai kom ik op bekend
terrein. Maar dan in de andere richting. Alweer dat perfecte asfalt dat
uitnodigt om het gas nog eens open te draaien.
Slingerend rij ik tot de D70. Die baan zal me Via de Col de Sevi richting
Sagone leiden. Ik val steeds weer in herhaling, maar ook hier weet ik
niet waar eerst kijken. Corsica is gewoon de max!!!
Een vijftal kilometers voor Sagone verlaat ik de hoofdweg om langs een
binnendoortje (D181) richting Cargese te rijden. Alweer zo'n baantje waar
je spijt van krijgt op het moment dat je er opdraait, maar waar ik nog
veel meer spijt van zou hebben moest ik het niet gedaan hebben. Hier komt
(bijna) niemand.
Langs de weg staan manshoge cactussen met gele vruchten. Of ze eetbaar
zijn weet ik niet, maar een dag later zie ik mensen de gele 'bollen' plukken.
Er zal dus toch iets mee gedaan worden neem ik aan.
|
In Cargese vind ik de weg naar de Marina. Volgens de Guide zou daar een
lekker restaurantje zijn. En gelijk hebben ze. Met zicht op de boten bestel
ik er een kleine Griekse sla als voorgerecht en mosselen als hoofdgerecht.
Genietend van de Pastis vooraf luister ik ongewild mee met vier Franse
gepensioneerden die zich kostelijk amuseren en minsten 4 pastissen drinken
alvorens de wijn telaten aanrukken. Ik hoor elk van hen met hun vrouw
bellen en pas terug lachen als de GSM afstaat. Een van hen heeft zich
er vanaf gemaakt met een "a ce soir". Nu dat geregeld is schuiven
ze een paar tafels op en laten ze het eten aanrukken. Het lachen blijft
even aanstekelijk klinken. Ik geniet er van.
Net als van de "kleine" Griekse sla. Een bord vol sla, tomaten,
dolmades, komkommer, feta en wat nog al meer. Ik heb al moeite om dit
op de krijgen en dan moeten de mosselen nog komen. Gelukkig weet ik dat
in Frankrijk een portie mosselen niet vergelijkbaar is met bij ons in
België. Alleen zit ik dus niet in Frankrijk , maar Corsica. De pot
lijkt uit België geïmporteerd en zit dan ook nog eens boordevol.
Gelukkig zijn het van die kleine maar heel erg lekkere mosselen. Ze zijn
dus opgeraakt. Als de garçon me daarna vraagt of ik nog een dessert
wil, zie ik aan zijn glimlach dat hij er genoegen in had me vol te proppen.
De koffie heb ik heel langzaam uitgedronken terwijl de gepensioneerden
maar bleven vertellen en lachen.
Na de maaltijd was het nog maar een kort stukje naar de camping. Een
frisse duik in het zwembad en daarna platte rust... Morgen wordt er opnieuw
echt gereden.
|
