Corsica 2010

Dag 7

Zonza - Bastia
303 Km

Als ik 's morgens wakker wordt besef ik dat het vandaag wel eens de laatste dag in Corsica kan zijn. De wegen die ik wilde rijden, heb ik gereden en eigenlijk wil ik nog proberen een oude schoolkameraad in de Cévennen op te zoeken. Heel toevallig ben ik aan zijn gegevens geraakt en ik hoop hem na 36 jaren eens terug te zien.
Maar eerst is er toch nog een stukje Corsica dat ik wil rijden. Het weer is alweer prachtig. En de route niet minder. Al denk ik daar na een half uur wel even anders over. Tussen Sorbolano en Aullène is de weg opgebroken. Bedoeling is hem te verbreden en zo te zien zal dat wel in orde komen. Er staat bijzonder zwaar materiaal langs de kant (het is zaterdag).
Maar ondertussen is het vooral stof slikken en een weg zoeken tussen de kiezel en stenen ter grootte van een kleine voetbal.

Een eindje verder kom ik drie honden tegen. Niets abnormaals, want die lopen er overal wel rond. Dat deze een felgekleurde halsband dragen met daaraan een klein model koebel is toch uitzonderlijk genoeg om even te stoppen voor een foto. Ik moet denken aan die jagers met hun fluopetje en denk dat iemand zijn honden wil beschermen tegen...

De Col de Vaccia die op de kaart nog als een gevaarlijke weg staat ingekleurd is geen probleem. Het asfalt is goed en het gebrek aan vangrails naast diepe afgronden ben ik al gewend. Vanaf Cozzano wordt de D69 een nachtmerrie voor wie hoogtevrees heeft. Een smalle weg met redelijk veel verkeer en naast je een ravijn recht naar beneden. Ik amuseer me kostelijk als ik automobilisten hun auto veel breder zie inschatten dan hij eigenlijk is. De bochtjes blijven komen, maar zijn veel trager en met de ganse bepakking is het met momenten toch een beetje zwoegen.
Reden genoeg om bij aankomst in Ghisoni even een pauze in te lassen.
De dame van het koffiehuis loopt een beetje gestresseert rond. Er staat dan ook een ganse bende motards op haar terras. Allemaal Belgen en dat verwonderd mij een beetje. Een korte babbel met één van hen leert me dat zij hun moto' per vrachtwagen naar Corsica hebben verscheept, zelf met het vliegtuig gekomen zijn en nu vijf dagen van hotel naar hotel trekken terwijl de bagage gebracht wordt. Echte motards in hart en nieren denk ik bij mezelf. Wat die reis gekost heeft durf ik niet vragen, maar later hoor ik een bedrag van 2000 € noemen. Of 400 € per dag zonder het middageten. Dat er uitbundig gelachen wordt omdat één van hen zijn Duc SV 4 gewoon heeft om laten vallen bij het parkeren kan ik nog inkomen. Als ik de schade echter zie zou ik toch minder uitbundig zijn Maar die kosten zullen er nog wel bij kunnen vermoedelijk.

Even later zit ik alweer in het zadel om de Col de Sorba te nemen.
Daarna gaat het via de N193 alweer richting Corte. Hier koop en schrijf ik de 'obligate' kaartjes voor het thuisfront. Op een van de terrasjes eet ik een kleine salade terwijl de visboer van de andere straatkant zijn aperitief komt nuttigen. Met alle vrienden die voorbij komen wordt zijn glas een keer of zes gevuld alvorens hij naar zijn winkel gaat om te gaan eten.

Vanaf Corte is de route eerder saai. Het gaat bijna altijd rechtdoor naar L'ile Rousse. Ik hoop in deze haven een ferry te vinden die naar een Franse haven vaart. Alleen vertrekt die ook pas veel later en is het aankomstuur niet gunstig voor mij. Dus rij ik maar naar Bastia waar ik om 11 uur de boot naar Toulon zal nemen. Me t de ervaring van de heenreis in gedachten trek ik nog een stuk Noordwaarts langs de kust om ergens een duik in de zee te kunnen nemen en zo het meeste zweet weg te spoelen. Het strand van Sisco is perfect denk ik. Alleen heb ik geen watersandalen bij en zijn de grote kiezels erg pijnlijk. Op handen en voeten kruip ik in en uit de zee. De andere mensen op het strand waren zo beleefd niet te lachen. Toch niet terwijl ik het zag. Na het 'bad' wissel ik mijn motopak voor een linnen broek en sandalen. Tegelijk maak ik de spullen klaar die in aan dek nodig heb en even later rij ik heel erg rustig opnieuw naar de haven. Het wachten zorgt voor een kennismaking met een Franse Panrijder. Hij is bij de bereden politie in Avignon en heeft leuke verhalen.De tijd gaat dus vlug voorbij.
Eens aan boord vind ik al snel een plaatsje onder een trap, in de buitenlucht. Het verbaast me een beetje dat iedereen binnen een slaapplaats zoekt in het helle licht. Het nadeel van buiten te liggen is dat 's morgens alles een beetje vochtig aanvoelt. Maar dat heb ik er voor over.