1525 Km over de oceaan. De eerste keer dat ik zo lang aan boord van een ferry zit en de eerste keer ook dat het op een echte oceaan te doen is. Want de oversteek van Calais naar Dover of van Venetië naar Igoumenitsa zelfs van Trelleborg naar Travemünde kan je bezwaarlijk echte scheepsreizen noemen. Eigenlijk zijn dat allemaal binnenzeeën waar al eens een windje kan waaien en golfje kan rollen, maar meer ook niet.

Voor het vertrek was ik er niet helemaal gerust op. Ik had het verhaal gehoord van de boot die averij opliep nadat een golf van 12 meter hem tegen de haveninkom had gesmakt in IJsland. En de week voor mijn vertrek was er nog die film op TV: “The perfect storm”.

Uiteindelijk was het allemaal nogal simpel. Met harde wind op kop en niet de minste golfslag overbrugden we de ganse afstand. Akkoord, de tweede nacht werden we iets duidelijker gewaar dat een schip echt wel kan bewegen in alle richtingen, maar ik heb het overleefd en was niet eens ziek. Misschien omdat ik wel op tijd besliste het avondbuffet te vermijden en me tevreden te stellen met een eenvoudig bordje spaghetti... Het verblijf in de kajuit met drie andere onbekenden viel uiteindelijk best wel mee. Twee Denen die vogels gingen kijken en een Duitse man die pas op de Faroer opstapte. Maar echt stevig slapen doe je niet natuurlijk. Dus overdag werd er ook al eens gerust.

Zoals bij elke ferry is er aan boord eigenlijk niets te beleven en toch zijn die 48 uren voorbijgevlogen. Ik heb me geen seconde verveeld. De kennismaking met een paar Fransen en een Duitse motard was heel erg leuk. Tranen gelachen bij momenten. Het eten aan boord is echt super, maar wel erg duur. Er zijn verschillende formules waaronder ook een goedkopere.
19 euro voor het ontbijtbuffet is niet min, maar daarvoor kreeg je dan wel een ontbijt om u tegen te zeggen.
Het nuttigen van een pintje ontnuchtert je eerder dan dat het je naar het hoofd stijgt. € 7,00 voor een plastic beker is overdreven, maar ja het was het nu toch niet echt dorstig weer.

Aan dek was het verdomde koud. Een harde poolwind blies je bijna omver als je niet oplette. Toch verhinderde die wind niet dat bij de aankomst in de Faroer-eilanden redelijk wat volk op het bovenste dek stond om het aanmeren te zien. Het binnenvaren van deze eilanden was wel indrukwekkend. Of was het omdat we gewoon blij waren nog eens land te zien?

Het aankomen bij IJsland de volgende ochtend was nog indrukwekkender. Zowat iedereen was verbaasd dat op de bergen nog zoveel sneeuw lag. En alweer waaide er een erg koude wind over dek. Zou IJsland dan toch de verkeerde keuze geweest zijn??