Eindelijk is het dan zover. We worden losgelaten. Of daar lijkt het toch op. Eerst iedereen met alle bagage naar het parkeerdek, naar de auto's en moto's. Die staan nog allemaal netjes zoals we ze hebben achtergelaten, maar dat verwondert me niet niet gezien de rustige zee. En vooral de zorg waarmee iedereen zijn vehikel vastsjorde bij het vertrek

Zodra we van boord rijden valt me de omgeving op. Waar je ook maar kijkt komt er water van de bergen gevallen. Het zonnetje laat zich zelfs even zien waardoor alle kleuren groen nog beter zichtbaar worden. De douane passeren is een formaliteit. Voor de motards dan toch. De dame heeft zich buiten opgesteld, vraagt iedereen hoe lang hij/zij blijft en kleeft dan een sticker op het voorspatbord. Die sticker blijkt een soort wegenvignet voor beperkte periode te zijn. Daarna mogen we verder. Ik moet even op zoek naar een benzinepomp en een bankkantoor, maar die zijn snel gevonden. Ik ben niet meer gewend geld om te rekenen sinds de Euro bestaat, maar heb snel door dat je elk IJslands bedrag door ca.150 moet delen om te weten hoeveel € iets kost. Telkens je in de winkel de rekening ziet verschiet je je dus een ongeluk . Zowel voor als na het omrekenen.

Eens getankt ga ik op weg. Direct maakt de weg een forse klim terwijl de watervalletjes overal zichtbaar blijven. Geen 5' later zie ik al auto's bij een grotere waterval staan. Eigenlijk nog een kleintje, maar toch ruim twee keer zo groot als die in Coo denk ik terwijl i, er voorbij rij. Ik stop niet, want wil graag op tijd bij mijn slaapplaats geraken en die is vandaag toch 277 km verder. De weg stijgt alsmaar verder tot bijna 600 meter hoogte. Links en rechts nog hele pakken sneeuw. De thermometer duidt 13° aan en het voelt niet echt koud aan. Het duurt niet lang of ik heb de ganse baan voor mezelf. Verkeer is er totaal niet op IJsland. Dat valt op.
Wanneer ik van de hoofdbaan afwijk en een aparte weg neem, leer ik al gauw wat een "gravel-road" is. Het is een weg met vastgereden kiezel/asse en eigenlijk best goed berijdbaar. In het begin niet te snel om te kunnen wennen aan de motoeigenschappen op deze ondergrond, maar al vlug is de 75 km/hr op de teller opnieuw te zien. Op een bepaald moment stop ik om de omgeving rustig te bekijken als er een IJslandse wagen voorbij komt. Hij stopt wel eerst om te vragen of alles OK is. Om maar aan te geven dat hulpvaardigheid in het IJslands bloed zit. Bij mij ook een beetje zal ik maar denken als ik stop voor twee motards die een eind verder aan de kant staan. Een van de twee is een Belg. Uit Meerhout nog wel. Zover van huis iemand van de buurgemeente tegenkomen, il faut le faire...

Die gravel-roads worden dus ook onderhouden. En daar begint de miserie als je op de moto bent. Een vrachtwagen kiept rijdend een vracht kiezel af en een bulldozer zorgt voor de egalisatie en het vastrijden van de steentjes. Al is dat laatste eerder iets dat met de tijd wel zal komen vastliggen. Nu is het dus opletten geblazen terwijl je door zo'n 10 cm grind laveert met een totaal gewicht van een goeie 400kg. Maar ook dat lukt steeds beter. De hoogste bergpas van IJsland (de naam ga ik jullie besparen) is nog steeds afgesloten vanwege de sneeuw en het ijs. Dus moet ik dat rittraject laten vallen en wordt daar met een grote boog omheen gereden. Later zakt de temperatuur tot 7° en voor de eerste keer in mijn motocarrière trek ik een extra fleece onder mijn jas aan. De lucht is dreigend zwart en grijs, maar regenen doet het gelukkig (nog) niet.

Uiteindelijk kom ik vlot in Ytra-lon aan. In het midden van... niets, staat een boerderij met daaraan gekoppeld een paar containers die als slaapplaatsen dienst doen. Ik krijg een kamer met vier bedden voor mij alleen en beschik tevens over een gedeelde keuken, badkamer en leefruimte. Eerder gezellig ingericht en lekker warm. De gordijnen zijn jammer genoeg niet lichtwerend en dat zal ik geweten hebben. Om middernacht is het nog helder licht buiten en dus ook in de kamer. Uiteindelijk zal ik daar maar een nacht last van hebben. Later zal het licht me niet meer storen. Dan wint de vermoeidheid het steeds van het licht. In het dorp 16km eerder, kocht ik een pak gevulde pasta en een pakje om spaghettisaus te bereiden. Dat wordt mijn avondmaal. Maar eerst toch 1,5 liter gloeiend hete thee om op te warmen. Het was een vermoeiende eerste dag en ik ben enige gast dus niets weerhoudt me ervan vroeg in bed te kruipen.