De gevreesde weersvooruitzichten zijn uitgekomen. Toen ik wakker werd en de wind om het gebouw hoorde huilen zakte de moed me in de schoenen. Maar de wekker bracht soelaas. Het was nog maar kwart over drie en ik hoopte dat er de volgende uren nog verandering zou komen. En die kwam er. Het waaien was niet opgehouden, maar sterk verminderd en dus niet hinderlijk meer. En er was zelfs geen regen. Ontbijt had ik geen zin in en dus bleef het beperkt tot een snelle kop koffie. Dat snel werd uiteindelijk bijna een uur omdat aan tafel twee Duitse mannen zaten waarmee het fijn babbelen was. Zij hadden met een gewone auto een tocht rond IJsland gemaakt en zouden hun laatste week het voertuig inruilen voor een zware jeep. Best wel een goede oplossing om alles te kunnen bezoeken zonder de hele tijd met zo’n dure wagen te moeten rondrijden. In elk geval was het al half tien eer ik de baan opdraaide en koers kon zetten naar het “gevarengebied”.

Onderweg stonden er een paar watervallen op het programma en de eerste was Thjoforsfoss. In de gids als bijzonder mooi omschreven. Dus ipv het asfalt te volgen de gravel-roadweg genomen. Gelukkig stond een klein bordje langs de weg om de waterval aan te duiden. Het was alweer zo’n grote-losse-stenen-weg, maar ik zag sporen van auto’s en was er dus gerust op. Na zo’n 4 km zie ik een watervalwaar een bord staat met een totaal andere naam. Niets bijzonders en ik rij verder. De weg wordt slechter en de twijfel komt op. Nog eens op de kaart kijken, km-teller checken…Lap, dat was hem dus toch die speciale waterval. Terug dus. Bij de plaats gekomen stap ik af en ga te voet kijken. Alweer is het een waterval zoals ik er al meer en vooral mooiere gezien heb. Dus twijfel ik toch nog of het wel de juiste is en beslis verder te rijden. De weg is dan wel wat slechter, maar komt uiteindelijk weer op de gravel-road waar ik moet zijn en dus is het geen verloren moeite.

Het wordt een gewoonte, maar deze beslissing beklaag ik me later toch weer. Alle mogelijke ondergronden kom ik tegen. Het is ondertussen beginnen regenen en dat helpt ook niet echt om de sfeer te bevorderen. Al betrap ik me erop “What a beautifull day” in mezelf te zingen. Na een tijdje kom ik zowaar tussen begroeiing terecht. Zelfs bomen van 20 cm diameter staan hier. De weg is veranderd in een Kempische zandweg, maar dan zwart en net iets minder mul. Dit is niet goed denk ik, maar terugdraaien wordt al moeilijk. En dan zie ik een buitenverblijfje staan. Dat denk ik tenminste. In het zand staan autosporen en dus volg ik die maar verder. Tot ik op de GPS een fijn blauw lijntje zie verschijnen. Het zal toch niet waar zijn denk ik en even later sta ik dus voor alweer een diepe rivierdoorwading. Het is niet dat ik bang ben om nat te worden, want dat was ik al van de regen, maar risico’s vermijd ik nu toch liever. En dan valt me op dat het spoor eigenlijk nog verder loopt. Het is wel een beetje begroeid met gras maar zodra ik een dertigtal meter gereden heb zie ik een glimp van een brug. Yesss, mijn dag is goed en ik rij verder. Het laatste stuk ga ik te voet. Die brug is kramikkel en duidelijk al lang niet meer gebruikt. Er hangt trouwens een ketting voor om extra duidelijk ge maken dat ze onbruikbaar is. Er lag trouwens zoveel puin op de weg er naartoe dat dat ook al een opgave zou geweest zijn. Er zit dus niets anders meer op dan dat heel vervelende zandpad opnieuw te nemen en het hele eind terug te rijden. Mezelf vervloekend en opnieuw zwerend dat ik nooit meer van het asfalt afga, rij ik terug. Van links naar rechts zwabberend over die kleine weg. En deze keer nog met het geluk de regen op kop te hebben. Met scherm zie je geen steek en zonder eigenlijk ook niet. Maar het lukt dus alweer om zonder brokken of andere miserie op de baan te geraken. Baan waar ik niet meer van zal afwijken (vandaag toch niet). Straks wil ik toch nog eens opzoeken wat ik over die waterval gelezen heb. Zou ik me zo vergist hebben??

De regen is steeds erger geworden en mijn handschoenen zijn alweer doorweekt. Stoppen voor koffie heb ik veel zin in, maar dan moet ik die handschoenen uitdoen en die krijg ik nooit meer aan weet ik. En de reservehandschoenen nu al gebruiken??? Dus blijft het gas erop tot de beroemde “Seljalandsfoss”. Je ziet de waterval al van ver langs de weg liggen en als je dichterbij komt zie je de bussen en auto’s al staan. Dit is een waterval waar je achterlangs kan lopen. Het is intussen wel opgehouden met regenen, maar om ook nog eens nat te waaien onder een waterval? Nee daar pas ik voor. Ik maak wel een foto vanop afstand. Er is een barakje waar koffie te krijgen is en daar profiteer ik van. Vooral om mijn vingers rond die warme beker te houden. Een knappe blonde vraagt me hoe het is om in IJsland met de moto te rijden met dit weer. Ik zeg haar dat de regen nog wel OK is omdat je je daar min of meer tegen kan kleden, maar dat de wind soms gevaarlijk is. Zij blijkt een IJslandse gids te zijn en reed zelf ooit met de moto. Maar verkocht hem omdat ze te bang was voor die verraderlijke winden. Ze heeft geen ongelijk, want ik herinner me de historie een paar dagen geleden. Ik vertel haar dat, maar vertel er gelijk bij dat ze echt wel in een fantastisch mooi land woont. Ze beseft het zegt ze. Als gids reist ze het hele land mee rond met een bus en zij ziet dus ook alle mooie dingen. Als ik haar vertel toch meer van het Noorden dan het Zuiden te houden en over het toerisme begin knikt ze. Het worden er langzaamaan teveel. Ze verwelkomen het geld dat zo binnen komt, maar is ook bang dat veel zal veranderen. Dat de eigenheid van het land voor een stuk zal verloren gaan. Zij vindt dat de grens eigenlijk bereikt is. Mijn gevoel heeft me dus niet echt bedrogen. Even later moet ze alweer verder met haar bus. Jammer, want had gerust nog een tijdje willen blijven babbelen.

De koffie is op en dus gaan de reserve (lees ; warme) handschoenen aan en ga ik voor de laatste kilometers naar het hostel van vandaag. Vlakbij ligt de “Skogarfoss”, ja ook een waterval die er mag wezen. Ik loop tot aan de voet om even later druipnat terug te wandelen. Hoe is het mogelijk denk ik bij mezelf. Mijn haren onder de helm al een hele rit droog gehouden, en nu laten nat worden. Maar zoals gezegd ligt het hostel vlakbij en hoop ik zoals gewoonlijk vroeg in te kunnen checken. En dan merk ik in een andere wereld gekomen te zijn. De prijzen liggen hier hoger, de bevolking veel minder vriendelijk. Nee inchecken kan onmogelijk vroeger. Dan zal ik maar een hapje ter plaatse eten beslis ik en bestel een hamburger. Als ik kijk is er internet op mijn Phone en dus ga ik de code vragen aan de bazin die intussen ook achter de toog staat. Internet werkt niet aan de restaurantkant zegt ze. Ze houdt vol ook als ik zeg gast te zijn en gewoon de check in af te wachten. Allé even later komt ze me dan vragen of ik bij hen logeer (ze had me vloekend naar tafel zien gaan geloof ik).

Ik zeg ja, maar dat het meisje achter de balie me had verteld dat dat niet kon voor het geafficheerde uur. Blijkt dat toch wel te kunnen, maar mijn eten is besteld en dus zal het voor daarna zijn. Intussen is de regen weer volop zijn gang aan het gaan en zie ik dat het voor de rest van de dag niets meer zal worden. Opnieuw ben ik vreselijk moe en dus leg ik me op bed voor het dutje dat steeds meer nodig is lijkt het. Als ik daarna naar de ‘shop’ ga voor brood om vanavond en morgen te eten, blijkt die shop gewoon een souvenirwinkel te zijn. En nergens iets van winkel te zien verder. Dat wordt havermoutpap eten vanavond. Al weet ik niet hoe die eruit zal zien na al die kilometers. De doos met vlokken heb ik al moeten dichtplakken met duc-tape en in een plastic zak moeten steken, maar nog is mijn topkoffer vergeven van de havermout. En in het slechtste geval ga ik maar soep eten in het restaurant natuurlijk. Gisteren had ik ook gekozen voor die IJslandse lamsvleessoep. Mensen dat is dus echt wel lekkere en stevige kost. Twee borden met een stuk brood en je hebt deftig gegeten. Bij ons zou het een wintersoep zijn.

Behalve de waarschuwing voor floodings in het gebied en eigenlijk vooral voor gasdampen in het gletsjergebied, is er nu een nieuwe op de site verschenen. Heavy rain wordt voorspeld voor de volgende 24 uren. Dat beloofd voor morgen. Ik hoop alleen maar dat het daarna afgelopen is met het slechte weer. Er staat me nog een heel mooi gebied te wachten en dat zou ik echt niet graag verloren zien gaan in plensbuien. Maar dat is een verhaal voor later…