Het is half drie in de ochtend als ik voor het eerst wakker wordt. Veel te vroeg, maar het licht en de pijn in de pols verhinderen dat ik nog echt verder kan slapen. Uiteindelijk begin ik rond zes uur stilletjes mijn bagage te pakken. Het is telkens een hele toer om alles op de juiste plaats te steken zodat het netjes in de koffers en reistas past. Ook het ontbijt met toast en smeerkaas maak ik in alle stilte want de andere gasten slapen natuurlijk nog.

Die toast wil ik toch wat over zeggen. Het brood hier is van het industriële soort en tegen alle verwachtingen best wel lekker eigenlijk. Het is echter nogal ‘vochtig’ en daardoor eerder zwaar op de maag. Nu heb ik tot nu toe in elk hostel al een toaster zien staan en wordt die ook door iedereen gebruikt. Behalve door de Koreanen die het brood in een pan grillen. Die Koreanen stonden trouwens ’s morgens om half negen aardappelen te koken en nog allerlei andere zaken te doen in de keuken. Ik dacht dat die hun picnic aan het voorbereiden waren, maar nee hoor. Even later zaten ze lekker bouillon te slurpen. Slurpen met een hoofdletter zeg maar.

Na het ontbijt alles naar beneden dragen en op de moto binden. Om vijf voor acht werd gestart. De pols is pijnlijk en ik wil vandaag dus echt niets forceren. Gewoon zo snel mogelijk naar de volgende bestemming en daar rust nemen is het doel. Maar dan heb je weer buiten de prachtige vergezichten gerekend. Alweer stoppen om foto’s te maken en van de omgeving te genieten. Het gebeurt vaak dat ik gewoon langs de kant van de weg ga staan, de motor uitzet en geniet van het beeld en de stilte om me heen.

Het is fris en ik ben blij de fleece toch aangedaan te hebben boven de twee lange T-shirts en de motovest met binnenjas. Nog voelt het koud terwijl de temperatuurmeter toch 13° aangeeft. Bij het passeren van een bord dat de windsnelheid en –richting aangeeft + de temperatuur, valt mijn Frank. In het verleden had ik al vastgesteld dat mijn thermometer niet juist is. Later bij een volgend bord wordt dit bevestigd. Eigenlijk is het 5° minder warm. Ik vergeet elke keer weer dat de temperatuur gemeten wordt van de lucht die gebruikt wordt voor de ontbranding in de cylinders. En dat deze lucht al langs de motor gepasseerd en dus opgewarmd is. Nu snap ik ook waarom ik tegen mijn gewoonte in nog zoveel kledij aan heb. Eigenlijk is het maar 8° en later zal de temperatuur nog zakken naar 3°. Dit is dus wel een beetje te koud naar mijn zin en dus wordt de regenjas ook nog over alles aangetrokken. De bewolking hangt laag en er hangt regen in de lucht. Al zal die uiteindelijk niet vallen. Of toch niet echt.

Op een bepaald ogenblik zie ik een verkeersbord met een zeehond op. En even verder staan mensen langs de kant met verrekijkers te turen. Dus zet ik de moto aan de kant en met fototoestel in de aanslag steek ik de straat over. Inderdaad, er lagen net zoveel zeehonden als op het verkeersbord aangegeven; 1 dus. En dan eigenlijk nog te ver weg om er een mooie foto van te maken. Jammer. Wat me opvalt is een plastic bak met deksel op een zware houten tafel. Daarin zitten meerdere (kwalitatieve) verrekijkers, een paar potten confituur, een gastenboek en een klein geldkistje waarin je mag steken wat je wil als dank voor het gebruiken van de verrekijkers of het meenemen van confituur. Let wel, hier is in de verre omtrek niemand te bespeuren hé. Het gastenboek is al aardig in geschreven en ik zou ook wel iets hebben gepend, waren mijn handen niet zo verkleumd geweest. Later op de dag vertellen de Fransen in het hostel me dat ze een paar uren na mij op die plaats langskwamen en er 7 zeehonden en 1 walvis gezien hebben. Dedjuu hé...

Onderweg, het is middag geworden en ik krijg echt koud, wordt er gestopt bij een ‘restaurant’ Zo staat het op het reclamebord. Een warme koffie helpt al snel om me terug beter te voelen. Het is alweer even geleden dat ik vlees heb gehad, stel je voor, en dus beslis ik een hamburger te bestellen. Waarop prompt een halve liter cola voor mijn neus wordt gezet. Die is inclusief blijkbaar. De hamburger noch de frietjes zijn echt lekker te noemen, maar duur genoeg om tot de laatste kruimel op te eten. Deze uitspatting kost me iets van een 15 €. Maar ik ben opgewarmd en kan er weer tegen voor de laatste kilometers.

Het is kwart na een als ik bij het hostel toekom en dat is natuurlijk erg vroeg. Vanaf twee uur zal de kamer klaar zijn wordt me gezegd en ik drink in het plaatselijke benzinestation dus maar een koffie.

Klokslag 2 uur doe ik de deur van mijn kamer open en zie een hoop spullen van andere mensen liggen. Dit klopt niet. Ik loop terug naar het hoofdgebouw waar niemand meer is. Via de deurbel geraak ik in verbinding met de conciërge die in een hotel verderop aan de balie zit. Eerst wordt ik niet geloofd als ik zeg een privékamer gereserveerd te hebben, maar na een tijdje komt het in orde en mag ik de andere sleutel halen. De kamer is klein, aan de (drukke) straatkant gelegen en dus een van de mindere dit verlof. Het is zaterdag en vanavond mag ik me dan ook nog aan het lawaai van de plaatselijke jeugd verwachten. Elke week is het de bedoeling van die gasten om zatter te worden dan de week ervoor… In elke geval val ik in de namiddag al ferm in slaap. Tegen een uur of vier wordt ik wakker en ontmoet ik in de leefkamer een oudere Engelsman waarmee ik aan de praat geraak. Blijkt dat een gast te zijn die in ’75 in opdracht van de Britse regering in IJsland meegeholpen heeft om de kabeljauwoorlog te beëindigen. Eigenlijk hoofd van de delegatie was. Een onmogelijke taak die hij toch wist te klaren vertelt hij me. Als beloning werd hij dan maar ambassadeur in Vietnam… Waar de oorlog nog woedde. Een Engelsman die stijf Engels praat en veel gevoel voor humor heeft. Toffe vent eigenlijk. Later vertelt hij me 85 te zijn. Hij is in IJsland terwijl zijn vrouw haar zus in de USA bezoekt. Vanaf Reykjavik vliegen ze over twee dagen dan weer samen naar huis. Sommige ontmoetingen maken echt wxel indruk tijdens mijn reizen. Deze was er zo een.

In de stad (groot dorp eigenlijk) zijn wat winkels en restaurants, maar op zaterdag gaan die vroeg dicht. De winkels dan toch. Alleen de supermarkt blijft tot 20 uur open en dus doe ik er een paar aankopen voor het eten vanavond en morgen. Straks gebakken aardappelen, spek & eieren en tomaten. Een beetje feest dus.

Morgen blijft de moto aan de kant. Ik hoop dat het helpt om van de pijn in de pols verlost te geraken, want eigenlijk is die best erg…

Eerst nog even het weer afwachten…