| De ganse dag is het slecht weer en blijf ik liever binnen zitten. Tussendoor is er wel eens een kleine opklaring, net lang genoeg om mijn was te drogen, maar daar blijft het bij. Ook zou het overdag geen zin hebben naar Latrabjerg te rijden omdat de vogels dan uitgezwermd zijn. Tegen de avond wordt de lucht blauw en lijkt een langere opklaring in zicht. Dus toch maar op de moto gesprongen om naar de beroemde rots met massa papegaaiduikers te gaan kijken. Het is een snelle weg er naartoe en ik twijfel dan ook niet om het gas open te draaien, want dat het lang droog zal blijven twijfel ik sterk aan. Bij de rots gekomen loopt er al heel wat volk rond. Sommigen met telelenzen als een kanon. De zee is wild, de rotsen steil en hoog en er zitten inderdaad heel wat vogels tegen die wand te broeden. Ook de papegaaiduikers die allemaal met hun voorkant naar de rots gericht beschutting tegen de koude wind zoeken. En dus zien we er amper iets van. De Nederlandse jongens waar ik in de namiddag een praatje mee deed waren de dag voordien geweest en toen kwamen de vogels tot op minder dan een halve meter bij hen zitten. Nu kan ik met moeite maar een paar vogels vinden die bereidt zijn zich te laten fotograferen van hun mooiste zijde. Al bij al een teleurstelling en het scheelde geen haar of ik was alweer kletsnat thuis gekomen. De dreigende wolken zorgden er wel voor dat ik niet lang bleef hangen bij die rotsen. Net thuis begon het alweer te gieten. En voor de volgende dag wordt nog erger voorspeld. |
 
|
