Het was een zware dag vandaag. 420 km gereden waarvan het grootste gedeelte off-road en bepaalde delen waren echt wel zwaar. Het is dan ook niet echt verwonderlijk dat op een gegeven ogenblik de spatlap vooraan op de band lag. Vier bouten waren losgetrild en daar stond ik moederziel alleen op een weg waar ze van spitsuur nog nooit gehoord hadden. Gelukkig waren een stel colsonbandjes genoeg om alles weer voorlopig vast te zetten. In Reykjavik zal ik wel een Yamaha-dealer vinden die me kan helpen met nieuwe boutjes.

Maar laat ik maar bij het begin beginnen. Vanmorgen een strak blauwe hemel zien was genoeg om me vroeg uit bed te halen. Een stevig ontbijt later zat ik al om 8 uur in het zadel. Eerst naar de 'blubbermodder' en uit de aarde ontsnappend gas. OK, het is wel iets speciaals, maar om daar nu 800 ISL voor te moeten betalen… Al begrijp ik de redenen wel. Ze hangen trouwens op een grote kaart aan de ingang. Voordeel van zo vroeg te gaan is dat anderen nog slapen of zo. Welgeteld 6 mensen waren er op het ogenblik dat ik toekwam. Toen ik er eergisteren in de gietende regen langsreed leek de parking wel vol te staan. En liep het er vol volk. Wat ik voornamelijk onthoud, is dat er op die hele berg dus totaal niets groeit en dat de lucht van rottende eieren niet lekker is. Al viel ook dat uiteindelijk wel mee. Die geur krijg je trouwens ook een klein beetje als je onder de douche staat hier. Niet zozeer rottende eieren , eerder hardgekookte eieren die een paar dagen in de ijskast gelegen hebben. Geef toe dat is al iets frisser hé?
	Daarna wilde ik richting Askja. De vulkaan die eigenlijk al een paar jaren over tijd is met zijn regelmatige uitbarsting en die voor heel erg veel problemen in de ganse wereld zou kunnen zorgen als hij dat wel doet. Van ver zie je hem al liggen. Plat als een ….vulkaan zeg maar en zwaar besneeuwd. Maar dan bedenk ik dat ik nog niet getankt heb na die korte rit van gisteren. Allé kort, het waren toch bijna 200 km. Dus moest ik eerst benzine bijtanken alvorens in het lavaveld te verdwijnen. Aan het begin van de weg staat trouwens aangegeven dat de volgende pomp op 268 km staat. En dan moet je daar nog geraken ook. Maar dat is voor later.Uiteindelijk kies ik ervoor een pomp ruim 100 km verder te kiezen en dan mijn route van de andere kant naar de vulkaan te laten lopen. Verstandige keuze en erg mooie binnendoor gereden. Het vervelende is dat je elke vijf voet wil stoppen om foto’s te maken. Niet normaal de prachtige panorama’s die je hier voorgeschoteld krijgt!

Na het tanken neem ik een weg die me richting Askja voert. Na bijna 50 km sta ik voor een gesloten weg. De dooi is nog niet gedaan en dus blijven sommige wegen gesperd. Een eind verder is het een rivier die me dan weer tegenhoudt. Niet alleen een rivier, want ook hier is de weg ook gesperd. Er blijft me niet over dan de ganse weg terug te doen en de schapen een tweede keer van de weg te jagen. Ik laat me niet vangen en ga eerst maar weer eens bijtanken. Daarna algauw richting de weg die ik oorspronkelijk wilde nemen. Als ik die oprij merk ik direct dat het ernst wordt. Rotsige wegen afgewisseld met hier een daar losse asse maken het verraderlijk rijden. Maar het lukt en vooral…het went steeds beter.
		Het is minstens 100 km tot de vulkaan zelf en eigenlijk is het al late namiddag. Daarna moet ik ook nog eens terug natuurlijk en ook nog eens naar mijn slaapplaats. Maar helaas. Ik kom een Duits koppel tegen op de moto en zij weten me te zeggen dat de rivier niet te dwarsen is. Ik rij verder in de hoop dat het mietjes zijn en dat die rivier kinderspel zal zijn, maar eens bij het water zie ik genoeg. Naar zee drijven in moto pak zie ik niet zitten en dus mag ik nu al de hele weg terugrijden. Jammer, maar misschien maak ik binnen twee weken nog een kans. En anders kom ik nog maar eens terug hé
Bijna thuis gaat de rit nog even langs een geothermische centrale. Behalve de bekende-eier-lucht en veel buizen is er niet veel te zien. Wat ze er eigenlijk echt doen moet ik nog eens uitzoeken, maar dat zal niet meer voor vandaag zijn.

Als ik stop bij een garage in de hoop dat ze daar een paar bouten voor het losgetrilde spatbord hebben, zie ik een Duitser die de tweede nacht ook bij mijn eerste hostel aankwam. Het was een vettige gast met veel grootspraak die dan ook nog eens dacht dat iedereen zijn Berlijns dialect sprak en zelf geen woord Engels machtig was. In ieder geval zie ik hem en moto in een depanagewagen staan. Iets met zijn koppeling meen ik te verstaan. Een kredietkaart had hij niet en er waren problemen met het laten betalen van de rekening door ADAC of BMW. Kortom, hij moest al iets van 400 € betalen voor een sleepdienst die een pak korter is dan waar hij nog naartoe moet. In Reykjavik is een BMW garage. Ik wens hem maar gauw succes en ga ervandoor voor hij me vraagt geldschieter te spelen.

Morgen verhuis ik naar Siglufjörður. Het lijkt opnieuw een mooie rit te worden. Oh ja, als laatste toch even melden dat het kwik vandaag steeg tot 18°. Dat ik dat nog mag meemaken