In het Noordwesten van IJsland liggen de Westfjorden. Een gebied dat door vele reizigers niet aangedaan wordt omdat hun verblijf op IJsland vaak te kort is om die fjorden ook te bezoeken. Terwijl het in alle gidsen als een bijzonder mooi stukje IJsland wordt omschreven.

Maar laat me maar bij het begin beginnen. Vanmorgen wakker geworden met pijn op meerdere plaatsen. Vooral de rechtse pols voelt pijnlijk aan. Allemaal een gevolg van het avontuur gisteren vrees ik. De pijn is zo erg dat ik overweeg de moto vandaag aan de kant te laten staan en een rustdag in te lassen. Een rustdag die eigenlijk best welkom is. Alleen zal ik dan een heel mooi stukje moeten missen. Dus doe ik het eerst rustig aan en zie ik wel hoe de toestand evolueert. Gelukkig voel ik later niet teveel meer en kan de geplande weg gereden worden. Het is eigenlijk een route die heen en terug over dezelfde baan loopt. Er is dan ook geen andere mogelijkheid. Maar erg is dat niet, want mooi dat ze is. Mooi!!! Echt dit had ik vanzijn leven niet verwacht. Van de ene verbazing val je in de andere. Asfalt is er niet, maar de aangestampte asse en kiezel zijn uitzonderlijk goed. De hellingen zijn erg steil en je ziet vaak niet waar je naartoe gaat terwijl je naar beneden rijdt omdat de baan nog een steilere knik maakt.

Ondanks de goede weg vorder ik amper. Elke keer weer kan ik het niet laten te stoppen voor foto’s. Elke keer opnieuw neem ik me voor toch eindelijk weer wat tempo te maken, want er moeten uiteindelijk wel bijna 300 km gereden worden en door de twijfels ’s ochtends ben ik eigenlijk ruim laat vertrokken. Maar ja, bij zulke panorama’s kan je dat gewoon niet en dus wordt er opnieuw gestopt, de ene handschoen uitgedaan, het fototoestel uit de tankzak gehaald, scherpgesteld, afgedrukt, toestel weer in tas, handschoen aan en weer verder gereden. Maar zo verlies ik tijd en op een bepaald ogenblik beslis ik toch maar eerder om te keren en naar huis te rijden. De pijnstiller geraakt ook uitgewerkt merk ik. Dus de laatste 25 km zal ik een andere keer moeten rijden. De picnic met boterhammen en kaas opeten bij een waterval, met zicht op zee en met alleen het geluid van vogels moet je echt eens doen. Gelukkig moeten er op de terugweg geen foto’s gemaakt worden. Al twijfel ik, want het licht is anders en je komt uit een andere hoek en ziet dus nieuwe dingen… Maar gelukkig begint het dan te regenen. Nee niet regenen eigenlijk. Eerder een beetje miezeren. En zelfs dat duurt geen kwartier. Waarna een stralende zon opnieuw tevoorschijn komt. Maar ik blijf wel rijden. Onderweg zie ik kans om inkopen te doen en de moto te wassen. In zowat elke stad, dorp vind je dergelijke wasplaatsen met borstels en stromend water. Gratis en voor niets te gebruiken! De kerel op de foto was maar model. Het wassen, moest ik wel zelf doen.

Op een redelijk uur begin ik met mijn spaghetti klaar te maken. 7 à 9 minuten staat op de verpakking, maar het duurt al 7 minuten om de spaghetti ver genoeg te kunnen plooien om hem volledig onder water te krijgen. Maar hij smaakt, da’s het belangrijkste.

Intussen is het alweer tien uur voorbij en straalt de zon alsof het een uur of drie in de namiddag is. Gelukkig heb ik al bij al niet teveel last van het licht om te kunnen slapen.. De vermoeidheid begint door te wegen. Sedert het begin van de vakantie staan er bijna 4000 km bij op de teller en ik begin het te merken. Dus ook vandaag slaap ik zonder probleem in.