Ik vertrek niet vroeg die dag en wel om meer redenen. Ik wacht tot de meerderheid van de gasten uit huis is, want hier is het gewoon te druk. Ten tweede is het weer niet denderend en moet er niet echt een grote afstand afgelegd worden. Nadat alles opgeladen is maak ik me snel uit de voeten.

De dag voordien had ik het met de Nederlanders nog over de dieren op IJsland gehad. En vooral het feit dat je daar niets of weinig van ziet. Rendieren wordt in de winter op gejaagd, maar zijn nu op zomerverlof denk ik. OK, zeehonden worden regelmatig gesignaleerd, maar ik had er meer verwacht. En de poolvos denken we dat alleen in het museum bestaat.

Stel je dus mijn verwondering voor als ik op een bepaald moment op een goede 50 meter een zwarte/donkerbruine fijne poolvos zie lopen. Gelijk moto aan de kant en stilgelegd. Alleen zit het fototoestel nog in mijn koffer ipv in de tanktas. Met de helmcamera weet ik dat het beeld nihil zal zijn en dus kijk ik maar terwijl de vos me heel kort monstert en het hazenpad kiest. Ik kijk hem nog na tot hij uit het zicht verdwenen is en rij maar verder richting ijsmeer (waar ik de dag voordien ook al was). Zoals gezegd; het weer is niet fameus en werd zelfs nog erger. Stoppen voor de regenjas was dus nodig.
Maar gelukkig bleef het niet duren en werd het eerder het eerder ‘zeveren’. Bij het ijsmeer gekomen, kon de jas alweer uit.

Hoe anders een uitzicht kan zijn als het licht veranderd is… Opnieuw is het meer een wonder om te zien. En omdat het nog vroeg is en het weer minder, is er duidelijk minder volk. Ik kijk naar de Noorse sternen die massaal visjes uit de rivier vissen. En even later al hun behendigheid aan de dag moeten leggen om hun buit te beschermen tegen grote zwart/bruine vogels met opmerkelijk staart. Regelmatig slagen die erin een vis af te pakken en kan de stern terug aan het werk. Eigenlijk zou ik hier wel <een halve dag kunnen blijven genieten van deze show. Maar ik moet wel in Hofn geraken en dus gaat de helm weer op en de handschoenen aan.

Onderweg profiteer ik toch nog van een uitstapje richting binnenland. Met speciale busjes of 4x4 voertuigen kan je een steile onverharde weg oprijden tot boven op een gletsjer. De weg valt gelukkig best wel mee, maar ben dan ook al wat gewend intussen. Onderweg is het zicht alweer prachtig. Boven gekomen op ca 850 meter waan ik me in een winterlandschap. Hagelwitte sneeuw zover het oog reikt. Er staan veel sneeuwscooters klaar om een tochtje over de Vatnajökull-gletsjer te maken. Vertrekken doet er echter geen enkele. Het is dan ook erg rustig daarboven. Op de rand van het terras zittend geniet ik een hele tijd van het zicht op het dal. De zee schitterend blauw. En je hoort hier dus echt (alweer) totaal niets. Er staat een hut waar iets te eten te krijgen is en ik profiteer ervan een bord soep te eten.

Het is een minder mooie rit dan ik gewend ben hier in IJsland en het gaat dus wat sneller dan gebruikelijk. Even nadat ik een wagen voor me inhaalde, schiet er een soort meeuw uit de wegkant. Geen gewone meeuw, maar zo eentje van de zwaardere en grotere soort. Dit wordt een probleem denk ik terwijl ik mijn hoofd intrek om de vogel te ontwijken of op de bovenkant van de helm op te vangen. Ik voel ergens een slag en zie vanuit de ooghoeken de vogel rechts voorbij dwarrelen. Echt, ik schrik me te pletter. Een eindje verder gaat de moto aan de kant om de schade op te meten. De auto achter me stopt en de gasten daarin bevestigen dat ik de vogel wel degelijk geraakt heb. Waarschijnlijk heb ik hem met het windscherm, en niet vol, geraakt. Gelukkig is er nergens schade te noteren, en ook de vogel zal het wel overleefd hebben vermits ik hem nergens vinden kan, maar de schrik zit er wel een beetje in.

Rustig gaat het verder eindbestemming. Op die eindbestemming is een bekend restaurant. De ploeg van ‘The secret life of Walter Mitty’ inclusief Ben stiller is hier in december nog komen eten, en ik wil eindelijk nog eens echt eten tussen de tanden. Want als er nu iets is dat in IJsland ontbreekt, dan is het gastronomie. Dus rij ik na ingecheckt te hebben naar het Kreeftenrestaurant http://www.humarhofnin.is/. Wat gastronomie betreft moet ik mijn mening herzien, maar ik betaal me blauw voor de maaltijd van langoestenstaartjes met vooraf een stukje ‘Arctic Char’. Natuurlijk is het drinken van twee flessen wijn ook niet bevorderlijk voor het matigen van de rekening. Flessen van 18,75 cl… Hoe ze die 75 controleren weet ik niet hoor. Maar kom, ik heb wel lekker gegeten en het is vakantie denk ik maar.

In het hostel is het intussen beredruk geworden en ik trek me maar terug op mijn kamer. Het lijkt wel of ik geen mensen meer om me heen kan verdragen sedert de complete rust van het Noorden. Maar op zich is dat niet zo erg, want zo kan ik mijn foto’s overzetten naar de PC. Het zijn er intussen meer dan 3000, maar daar zullen er veel van moeten verwijderd worden na inspectie. Maar ook dan nog zal ik deze winter weten wat te doen. Want er zijn ook nog de uren film die intussen vergaard werden. Al is daar ook bijlange na niet alles voor publicatie geschikt. Voor morgen staat de laatste lange rit gepland. Het verlof zit er bijna op. Donderdagochtend de boot op en zaterdagmiddag kan ik starten voor de laatste kilometers van Hirtshals naar Gent. Tegen die tijd geloof ik dat de achterband klaar is om vervangen te worden. De voorste zal nog wel even meegaan, maar is ook erg gesleten op de wegen hier.