Ze hadden het voorspeld. En jammer genoeg kreeg de IJslandse meteorologische dienst nog gelijk ook. Al vanaf het vertrek dus in de miezerige regen en heel erg laag hangende bewolking. Even later leek het erop dat het zou verbeteren en had ik het geluk bij min of meer droog weer bij een gletsjer aan te komen. Hiervoor was ik van de weg afgeweken.
Waar ik een tijdje geleden nog zo blij was eindelijk eens een echte gletsjer te zien, maar dan van een km of vijf, was het deze keer wel anders. Tot echt heel dichtbij geraakte ik. En het was nog zo vroeg dat er niemand aanwezig was op de parkeerplaats. De wandelweg zag er geschikt uit voor de moto en omdat ik toch wel een bijzondere foto wilde ben ik die maar opgereden. Heel erg ver ben ik niet geraakt, omdat ik wel zeker wilde zijn van een mogelijke terugkeer.
Na de foto opnieuw op weg en opnieuw zware regen. Jammer, want rechts was de zee, tenminste volgens de kaart, want zien deed ik ze niet door het slechte weer. Links kon ik zien dat de rotswanden steil, maar dan echt steil zeg maar regelrecht omhoog klommen tot in de wolken. Overal zag je water uit die rotsen naar beneden vallen en ik ben overtuigd dat het hier bij mooi weer gewoon schitterend moet zijn. Nu niet dus.
Dit is op de regenbui bij Dettifoss na, echt wel de slechtste dag van mijn verlof. Onderweg stop ik tot tweemaal toe voor koffie en blijf dan nog plakken ook. Je ziet de mensen kompassie hebben met mij. Maar met te blijven zitten zal de regen ook niet ophouden en dus gaat het verder door de vlakte die de eerdere bergen vervangt. Zover je kan zien hobbels en bulten die allemaal met dik mos begroeid zijn. Maar de aandacht blijft toch vooral bij de weg, want intussen is het ook nog eens beginnen waaien.

Als ik op zo’n 10 km van mijn bestemming ben, klaart de hemel plots op. En wat een zicht dat ik krijg. Opnieuw een gletsjer, recht voor me. Dit is echt alweer een grote. Hoe dichterbij ik kom hoe duidelijker hij wordt, en hij schittert zelfs in de zon. En dan zie ik de tweede opduiken. Kleiner, maar echt indrukwekkend. Een weg voert er recht naartoe en dus wijk ik maar van de route af. Op de parkeerplaats staan nog auto’s en ik wandel tot aan de voet van de gletsjer. Eerst natuurlijk goed het waarschuwingsbord gelezen. Dat hadden die twee Duitsers in 2007 ook beter gedaan. Nu staat er voor hen een gedenkplaat bij het begin van het wandelpad. Echt aan de voet sta ik niet, het is eerder op de zijkant en een beetje hoger. Op de gletsjer zelf zie ik twee groepen onder begeleiding langzaam vorderen. Met telkens iemand die eerst vooruit gaat. Het is echt indrukwekkend zo’n ijsmassa te zien. En dan sta ik maar op …86 meter boven zeespiegel. Na een paar foto’ geraak ik nog aan de praat met een Deens gezin met twee kleine kinderen. Zij rijden met een geleende auto van een IJslandse vriend rond. Dat scheelt natuurlijk in de kosten. Het is niet ver meer naar het hostel en al ben ik redelijk lang blijven hangen onderweg, het is nog vroeg. Te vroeg blijkt. De eigenaar vraagt me binnen een uur terug te komen, maar ik zag in de buurt een benzinestation en winkel. Een paar boodschappen zodat ik ’s avonds wat te eten heb en een tas koffie kan er ook altijd bij. Het uur is zo voorbij en daarna kan ik inchecken. Opnieuw is het een kleine kamer die ik krijg. Geen kapstok. Gewoon een bed, een kleine tafel en een stoel. Gelukkig is de zitruimte wat groter, als was die ook wel beperkt. Er zitten twee Canadese meisjes (voor zo’n Frans worden wij op school gebuisd) een Frans koppel een een Duits koppel met haar ouders in het hostel. De Duitsers eten en vertrekken weer. Hen zie ik pas om twaalf uur ’s nachts terug als ze me wakker maken bij thuiskomst. Terwijl we naar het voetbal kijken komt er nog een Oostenrijks/Pools koppel binnenvallen. Speciaal geval, maar een beeldmooie vrouw. Het was moeilijk de aandacht bij het voetbal te houden…