Ook vandaag schijnt de zon volop en is het een schitterende dag om met de moto te rijden. Ik rij richting zuid-west om een bezoek te brengen aan de toeristenlokker bij uitstek; Blue Lagoon. Eigenlijk is het een plaats waar een warmwaterbron zorgt voor het meest turqoisekleurige water dat je je kan inbeelden. Hieromheen werd een badgelegenheid gebouwd. Foto's van deze plaats zie je in elke IJslandbrochure. Het water heeft inderdaad een adembenemnde kleur, maar om 20 € of meer te geven om daar eens in te mogen plonsen vind ik overdreven. Ook is het met een motopak in een kleedhokje kruipen niet mijn ding. Ik beperk het bezoek dus tot enkle foto's van de buitenkant en rij verder. De zuidkust is mooi en kleurrijk. Alleen vond ik de noordkant van het eiland veel indrukwekkender.
Bij een plaats waar ooit een hoeve stond en met uitleg op borden ontmoet ik een Frans koppel. Zij komen net uit de westfjorden. Hebben er drie dagen geblokkeerd gezeten wegens het stormweer. Ik ben daar dus echt wel goed weggeraakt.
De rest van de rit loop rustig langs het water. Af en toe een fotostop hoort er natuurlijk bij. Bij een van die stops staat er een bord met de melding dat als je daar recht naar het Zuiden zou varen, je enkel op de Zuidpool aan land zou kunnen. Ik kijk zo ver ik kan en zie geen land dus zal dat verhaal wel kloppen.

In Selfoss logeer ik in een hostel dat alweer super uitgerust is. In de keuken erger ik me even aan twee Duitse meisjes die het presteren om enkel met gevonden eten een "maaltijd" te maken en dan ook nog eens de afwas laten staan. Alsof er geen andere mensen potten en pannen nodig hebben om te koken. Dat 'gevonden' eten zijn eigenlijk restjes die reizigers achterlaten als ze het niet meer nodig hebben of omdat het te zwaar in de bagage is. Zo kunnen anderen al eens een beetje spaghetti, bloem doosje tomatenpuree of weet ik veel gebruiken dat ze net te kort komen. Wat je achterlaat moet wel lang bewaarbaar zijn natuurlijk. Of je zet de datum dat het pak geopend werd op de verpakking. Leuk systeem, maar het blijft natuurlijk wel zo dat je zelf voor je eten zorgt.

Na alle onheilsverhalen stel ik familie en vrienden via mijn blog toch even gerust. Alles gaat goed en het is een reis om nooit te vergeten.