Zware storm... |
Dag 193 juli 2014 |
Reykholareppur - Grundarfjordir 308 Km |
|||
Deze ochtend bij het wakker worden zonk de moed me in de schoenen. Een rit van bijna 200 km voor de boeg en het waait verdomme hard. Gelukkig is het nog erg vroeg en kan ik me nog eens omdraaien. Wie weet veranderd het weer dan wel hoop ik stilletjes. Maar zo werkt het natuurlijk niet. De gastvrouw heeft ook compassie en zegt me dat ik gerust zo lang mag wachten met vertrekken als ik zelf wil. Ik bedank haar vriendelijk, maar zeg ook dat de reservatie voor die avond al vastligt en dat ik niet verwacht dat het weer nog zal veranderen in de loop van de dag. Toch stel ik het vertrek langer uit dan ik gewend ben. Neem dus rustig een uitgebreid ontbijt en kleed me daarna langzaam om. Alsof het zal helpen. Om 9 uur zit ik in het zadel, klaar voor een lastige dag. En ja hoor de hoek nog maar om of het spel begint al. De wind komt met onverwachte en harde vlagen. De ene keer van links de andere keer van rechts. Je kan je er gewoon niet goed op voorbereiden. Het regent gelukkig niet meer, maar dat zal ook niet blijven duren als ik de lucht zo zie. In het centrum van, de stad is een infocentrum waar gratis internet ter beschikking staat. Het is tegelijk de plaatselijke bibliotheek en je kan er vele soorten koffie krijgen. Ik bestel een ‘regular' voor omgerekend € 2,00 en mag daarvoor mijn kopje zo vaak bijvullen als ik wens. Dit is trouwens overal zo. Al kan de prijs al eens verschillen. Gisteren was hij in het winkeltje waar ik een paar inkopen deed zelfs gratis. Een man vraagt me lachend in het Nederlands of ik met de moto ben. Hij en zijn vrouw hadden gemerkt dat het niet echt makkelijk rijden was met die wind. Op mijn vraag of hij wil ruilen komt niet direct een antwoord. Er zit nog een Nederlandse vrouw in het centrum. Zij is fotografe en met het openbaar vervoer. Had niets gereserveerd van logies en merkt intussen dat dat niet zo’n goed idee was. In Januari was ze ook al hier geweest en ze vertelt enthousiast hoe mooi het dan ook wel niet is. Ik geloof haar en zou het ook wel zien zitten om hier naar het Poollicht te komen kijken. Maar dan niet met de moto natuurlijk. En eigenlijk had ik het toen moeten weten, maar de wind kwam vanuit zee en niet veel later zou ik langs de andere kant van de berg rijden en dus beschut voor de wind. Dat dacht ik dus. Onderweg stop ik nog om te kijken naar golven die metershoog spatten als ze op de rotskust inbeuken. Schitterend, maar van de moto durf ik intussen al niet meer afstappen. Die waait zo om. Als ik terug vertrek waait op een bepaald ogenblik mijn voorwiel zonder waarschuwing 20à 30 cm opzij. Gelukkig had ik geen snelheid op dat moment. Het scheelt geen haar of ik had er gelegen. Nu werd het echt spannend. Bij momenten is mijn weghelft echt niet genoeg en ik durf soms amper 40 per uur rijden. Maar nog eventjes denk ik en dan zit ik aan de luwe kant van die berg. Berg die totaal omhuld is met wolken en waar je dus niets van ziet. Al zeker de gletsjer niet. Trouwens, om te kijken heb ik geen tijd meer. Alle aandacht is nu op de weg gericht. Want die andere kant van de berg is zo mogelijk nog erger. En nergens, maar dan ook nergens kan je even gaan schuilen of uit de wind gaan staan. Als ik stop waait de moto bijna om en dus blijf ik maar verder slingeren. Dit heb ik nog nooit meegemaakt.
Zo meteen moet ik die heuvel over en ik begin serieus bang te krijgen. Niet zonder reden want die heuvel van amper 300 meter hoog was niet te doen. Wind die van alle kanten tegelijk leek te komen. Hier was ik er zeker van onderuit te gaan en dus hou ik de snelheid laag en steeds in mijn hoofd dat ik in geval van zeker niet moet proberen de boel recht te houden. Ook blijf ik zoveel mogelijk het midden van de weg aanhouden. Hier wil je niet een paar meter naar beneden tuimelen. En alsof het nog niet erg genoeg was verandert de asfaltbaan ook nog eens in een verharde weg met kuilen plassen en veel fijn grind. Het waait nog steeds erg hard en de vooruitzichten zijn niet goed. Ik heb drie routes klaar liggen om morgen in Borgarnes te geraken. De originele van 250 km omdat ik nog altijd die gletsjer en andere punten die ik vandaag overgeslagen heb wil zien. Eentje van 150 waarbij de uitzichtpunten niet worden aangedaan, maar ik wel wil proberen op de gletsjer te geraken. En dan is er de noodroute van 105 km. Korter kan niet en ik zou het echt wel jammer vinden die te moeten nemen. Maar er hangt nu eenmaal een zware storm boven Noord en West IJsland. Daar is niets aan te doen. Ik mag nog van geluk spreken nu niet meer in de Westman-fjorden te zitten, want daar moet het echt wel spoken op dit moment. Het mag ook niet erger worden of mijn reisschema zal aangepast moeten worden. Voor zover dat zelfs maar mogelijk is. Gelukkig trek ik langzaam richting Zuiden van het eiland en daar zou het weer beter zijn. Toch wil ik benadrukken dat ik nog geen seconde spijt heb van deze reis. Want zo zou het nu kunnen lijken natuurlijk. Nee, dit is zo’n mooi eiland, dit had ik absoluut niet willen missen. En een zonneslag zoals twee jaar geleden in Griekenland riskeer ik hier echt niet!
|