Rescue-Team... |
Dag 1226 juni 2014 |
Skagafjordir - Brodanes 288 Km |
|||
Voor de eerste keer en vooral omdat ik zelf niets meer bijhad, laat ik het ontbijt klaarmaken door de gastvrouw. Het is uitgebreid en erg lekker, maar toch een beetje duur. Op een bepaald ogenblik sta ik voor een grote plas en zie dat het onmogelijk is daar doorheen te rijden te rijden. Maar ik was verdorie al zo ver geraakt en het was echt de enig plas die ik tot nu gezien had. Het lijkt erop dat mits de bagage te verwijderen ik de moto wel om de plas heen kan sturen. Er langs lopend begin ik aan de omweg en kom even later muurvast te zitten tussen de hobbels aarde. Weet niet goed hoe het te omschrijven. Ik krijg de aarde weggeschopt en met heel veel moeite de moto tot de andere kant gebracht. Bagage bijsleuren en opnieuw monteren en ik ben er klaar voor. Gezien de afstanden komt er verbazend snel een zware jeep opdagen. De begroeting is hartelijk. De man en vrouw spreken , alweer, perfect Engels en we kunnen nog lachen om de situatie. Zij zijn wel verwonderd hoe het kan dat de moto niet omgevallen is. Ik ook eigenlijk. We overleggen hoe we mij uit de hachelijke situatie zullen redden. Terwijl de vrouw en ik bij de moto staan te wachten op de man die de winch afrolt vraagt zij waar ik vandaan kom. Als ik haar antwoord zegt zij dat dat treft omdat zij Nederlandse is. Reeds 18 jaar woont Marjolijn ( en nu hoop ik dat het goed geschreven is) in IJsland en wie zou haar ongelijk geven. Samen met haar man is ze vrijwilliger bij het Rescue-Team. Deze mensen worden niet betaald voor het werk dat ze doen. Vergelijkbaar met het rode kruis bij ons geloof ik. Het duurt niet lang of de moto komt los en we krijgen hem uit het slijk getrokken. Het vervolg van de weg was in goede staat. Deze twee plassen waren de enig hindernissen dus. Een dag eerder had er nog een auto vastgezeten in diezelfde plas, dus ik moest me niet teveel schamen. Het was natuurlijk niet erg slim wat ik deed en het zal niet meer gebeuren ook niet. Allé, dat is het plan dan toch. Na de redding rij ik nog even mee naar Blondues om de financiële kant af te handelen. De kop koffie en stuk taart die ik nog aangeboden krijg smaken heerlijk. Je had gelijk Marjolijn, het was de lekkerste koffie van de hele wereld. Intussen is het bijna vijf uur geworden en moet ik nog een flink stuk rijden. Het is opnieuw beginnen regenen en het gas gaat er flink op.
|